က်ေနာ္ သင္ခဲ့ရတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ ရွင္ သန္ ထက္ ျမက္ေရး

ဒီနုိင္ငံမွာ အားက် စရာ တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်..

ဘာလည္းဆုိေတာ့ ဘယ္ျပ တုိက္ ပဲ သြားသြား ကေလးေတြနဲ႔ အျမဲ တမ္း တုိးေနရတာ

အဲ့ဒါက ဘာေျပာခ်င္တာလည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ က မိဘသည္ ေသာ္လည္းေကာင္ ဆရာ/ဆရာမသည္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေလ့လာေရးအတြက္ ခရီးထြက္တယ္ ျပ တုိက္ေတြ လုိက္ပုိ႔တယ္ ရွင္းျပ တယ္ဆုိတာ ရွားတယ္..

ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုးတန္းနွစ္ေလာက္က ပုဂံ ကုိ သြားတာေလာက္ပဲ ေတြ႔ၾကုံခဲ့ဘူးတာ..

ဒါေတာင္ ဘယ္ဆရာမ မွ ရွင္းမျပ ဘူး..ေပ်ာ္ ပဲြ စား ထြက္သလုိ ပဲ ေဟးလား ၀ါးလား နဲ႔ ကုန္သြားတာ။

ဒီနုိင္ငံ မွာ က် အဲ့လုိမဟုတ္ဘူး..ဆရာမ က ကေလးေတြကုိမရရေအာင္စုတယ္

ျပီးေတာ့ ရွင္းျပ တယ္။ ဥပမာ သူတုိ႔ ဒုတီယ ကမာၻ စစ္ တုန္းက ဂ်ာ မာန္ေနေတြ နဲ႔ တုိက္ ခဲ့စဥ္ က သူရဲ ေကာင္းတံ ဆိပ္ ရတဲ့ သူေတြအေၾကာင္းဆုိ ရင္ ဆရာမ က ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ လူ႔ သမုိင္းျဖစ္စဥ္ေတြ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူတုိ႔ နုိင္ငံ က ထြင္ခဲ့တဲ့ ေရဒီယုိ တုိ႔ စတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ သိပၸံ ပညာရွင္ ေတြအေၾကာင္း ပန္းခ်ီ ပန္းပု ဆုိရင္လည္း ထုိ နည္း လည္းေကာင္းပဲ အားက် ဖုိ႔ေကာင္းတယ္..

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ က ေန အခုအထိ စာေတြ႔ေတာင္ စကားေျပ အလြတ္က်က္ ေျဖလာခဲ့ရတာ ။

ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ ကတဲ့ က ေက်ာင္းျပင္ ပ ဗဟုသုတ ဆုိတာ ဆရာဆရာမေတြရွင္းျပ တယ္ဆုိတာ နည္းလာျပီ။

က်ေနာ္ တို႔ ငယ္စဥ္ အထိကုိ သိပ္ မေတြ႔ရေတာ့ ဘူး။(စာသင္ခန္းထဲမွာ ေတာင္ ရွင္းျပ မူ႔ မရွိသေလာက္ရွားလာျပီ ထင္တယ္ )

က်ေနာ္ တုိ႔ကေကာ က်ေနာ္တုိ႔ သမုိင္းက သူတုိ႔ လုိ မခန္းနားခဲ့လုိ႔လား ???

ဒါကေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ ပုဂံ ေခတ္ လက္ရာေတြနဲ႔  ပုဂံ သမုိင္းက အတိအလင္း ကုိ ပယ္ခ်ေနပါလိမ့္မယ္၊ ဒါတင္လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။

ေနာက္ ယုိးဒယား မုန္းတီးေရးအတြက္ စာအုပ္ ကုိ က်က္ ေျဖ ပဲ ေျဖရတာ ။

ဒါကုိ ျပတုိက္ ထဲမွာ ေရွ႔မွာ ခ်ျပီး ဘယ္လုိ ပန္းခ်ီကားအကုိးအကား ၊ ဘယ္လုိ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းအကုိးအကားနဲ႔ ရွင္းျပ ဘူးလည္း။

ျမန္မာ သမုိင္းမွာေကာ  ငယ္ငယ္က သင္ သာ သင္ခဲ့ရတာ ပုံျပင္ ေတြ ဖတ္သလုိ ပဲ အေပ်ာ္ ဖတ္ေတြပဲလား။
ဘယ္မွာလည္း အေထာက္အထား ၊ ေနာက္ဆုံး  မရွိရင္ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ အေထာက္ အထားေတြျပ ျပီး ခန္းနားထည္ ၀ါစြာနဲ႔  ျပ တုိက္ေတြ လုပ္ေပးဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
က်ေနာ္ ဆယ္တန္းျပီးေတာ့မွ စစ္သမုိင္းျပ တုိက္တုိ႔ ကုိ ကုိယ္စရိတ္နဲ႔ ကုိယ္ သြားခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြက ငယ္ငယ္ကတဲ့ က တုိင္ ကေလးေတြကုိ လုိက္ျပ ျပီး ဥေနွာက္ ထဲမွာ ရုိက္ သြင္းထားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
ဘာမွ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ ဒီနုိင္ငံ နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မိ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြေလးပါ ပဲ...

ပုိင္စုိးဦး(25/7/2011)

ငမိုး မေသေသး

 (ငမိုး)ကိုလူအမ်ားတကာက ေသေလျပီဟုေျပာၾကသည္ ။
          အမွန္မွာကား ( ငမိုး )မေသေသးဟု ထင္ပါသည္ ။ ယခု ဇန္န၀ါရီလ တစ္ခုေသာ နံက္ခင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္၏ ေအာက္ထပ္၌ “ငမိုး (ေခၚ)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကိုအမွတ္မထင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရ၏ ။တစ္ဦးနွင္႔တစ္ဦး ေတြ႔ၾကရာ၌ ယခင္တုန္းကလို ၀မ္းသာအယ္လဲမရွိၾက ။ သူကလည္း သူ႔အေတြးနွင္႔သူ ငိုင္ေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏ ။ဘာအတြက္ အသဲနာ,ရင္နာ ျဖစ္ရသည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔မေျပာခ်င္ ။ တစ္ခါတုန္းက ( ငမိုး )အေၾကာင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္”ထဲတြင္ဖြင္႔ေျပာဘူးသျဖင္႔ ငါးေၾကာ္စားက ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ ( ၃ ) လေက်ာ္၀ါဆို ခဲ႔ရဘူး၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ နာေနေသာ အသဲကို က်ပ္စည္း၍ထားရမည္ ။
           ငမိုး သည္ သူ၏ အထုပၸတၱိ ကိုစီကာ စဥ္ကာျပသထားေသာ မွန္ဘီရိုမ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္ဆိုုက္ျဖင္႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု လိုက္လံၾကည္႔ရွဳေန၏ ။ ထိုမွန္ဘီရို မ်ားထဲ၌ တကၠသိုလ္ သိပၸံဌာနမွ ၾကီးမွဴးေသာ ျပပြဲတြင္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ (ငမိုး) ၏ ဓတ္ပံု,စာရြက္စာတမ္း,အ၀တ္အစား,အသံုးအေဆာင္ ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္း၍ျပသထားဘူး၏ ။
           တစ္ဆယ္႔ သံုးခုေျမာက္ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ (ငမိုး) ၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္နွင္႔ ပေလးယားစီးကရက္ (၆)လိပ္ရွိ၏ ။ ငမိုး သည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူျပီး မီးညွိေသာက္ေနေလရာ သူ၏ စီးကရက္မွ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ တစ္ခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ေအာက္ထပ္၌ ျပည္႔လွ်ံ၍ သြားေလ၏ ။ စီးကရက္ မီးခိုး အနံ႕ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း သည္ ရီေ၀မူးေနာက္ လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္ ၏ စိတ္သည္ ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႔ ထြက္ေျပးသြားေလသည္ ။

                                                                                                  ( ၂ )

             ငမိုး သည္ ကြ်န္ေတာ္႔ ထက္ အသက္ ၆ နွစ္ခန္႔ၾကီးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္၍ ဆရာ ဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္ စာသင္ေနခ်ိန္၀ယ္ ငမိုး သည္ ဆရာ ဦးဘသန္း(ဦးေရႊထိုုက္) ၏ တတိယတန္းေလာက္တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ခ်င္း ကြာျခားသလို စာသင္ရေသာ အတန္းလည္း ကြာျခား၏ ။ကြ်္ေတာ္၏ ၀မ္းကြဲအကို ၾကြက္ကဒိုး (ေခၚ)ကိုဘေအး ၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္႔ေယာက္ဖ ကိုဘို ၊ ကိုဖိုးနီ စေသာ သူမ်ားသာ ငမိုးနွင္႔ တစ္တန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏ ။ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀က ျဖစ္၍ ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ႔၏ ။
             ငမိုး ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္း လံုခ်ည္ကြ်တ္သြားက ျပန္၍မ၀တ္၊ လံုခ်ည္ကို ပုခံုးတြင္ စြပ္၍ မည္သူ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကို မၾကာခဏၾကံဳရ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ မ်က္နွာၾကီးေက်ာင္းသား အသိုက္အ၀န္း ၂-စု ကြဲေနသည္ ။ တစ္စုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္မ်ား အထင္အရွားရွိ၍ ဖြင္႔ဟ ေရးသားရန္ မသင္႔ ။ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုး တို႔ ညီအစ္ကိုစု ျဖစ္၏ ။ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ဤေက်ာင္းသားစု ၂-စုသည္ အျမဲတမ္းရန္ပြဲဆင္ရ၏ ။တစ္စုနွင္႔တစ္စု ပညာဂုဏ္ျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ၾက၍ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွ သင္ေပးေသာ စာမ်ားကို ျငင္းခံုၾက၏ ။ ျငင္းခံုရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းနွင္႔ခုတ္ ၊ ခဲနွင္႔ထု စသည္ျဖင္႔ ကေလးတို႔ဘာ၀ လက္နက္မ်ိဳးစံု အသံုးျပဳၾက၏ ။ထိုရန္ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ငမိုးတို႔ဘက္မွ ပါ၀င္ၾကျမဲျဖစ္သည္ ။ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စသည္ ငမိုး တို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူရြယ္ပိုင္းေရာက္၍လည္း အေငြ႔နဲနဲရွိေသး၏ ။ ငမိုး သခင္ဘ၀ ၊ နိုင္ငံေရးသမား ဘ၀ အထိအေငြ႔မစဲ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတီကို ဘယ္ေတာ႔မွ အေကာင္းမေျပာၾကေပ ။ ေနာက္ဆံုး ငမိုးသည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ဟု နာမည္ တဟိုးဟိုးေက်ာ္သည္အထိ ၎ ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး၏ ေနာက္လိုက္ အေႏၱ၀ါသိက ျဖစ္ေနခ်ိန္အထိ၎ တစ္ဖက္မွ အေကာင္းေျပာျခင္းကို မခံၾကရ ။ “ ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ ေထာင္ထဲေနရမယ္႔ ေကာင္ေတြပါကြာ ” ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၊ ငမိုး တို႔မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာ၀န္အထပ္အပိုးၾကီးကို ရင္ခြင္တြင္ပိုက္၍ အမ်ားတကာ နွင္႔ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ေနရသျဖင္႔ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲ မထားနိုင္ ၊ ရင္ထဲလည္း မထားနိုင္ ။
             ဂ်ပန္ေခတ္ (စိတ္အထင္ ၁၉၄၄- ခု နို၀င္ဘာလ) စစ္၀န္ၾကီး နွင္႔ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ကန္ေတာ္ၾကီး ပတ္လမ္း ( ယခု နတ္ေမာက္လမ္း)၌ ေနထိုင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူနွင္႔အတူေနရ၏ ။ ထိုအခါက အလုုပ္အလြန္မ်ားေနသည္႔ၾကားမွ တစ္ခါတစ္ခါ ေနရပ္ ဇာတိအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏ ။
             “ (......) ဘာလုပ္ေနသတဲ႔လဲကြ ...”
             “ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာဘဲ ..”
             “ အာရွလူငယ္ထဲ မပါဘူးတဲ႔လား .......”

             “ ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး ....”
             ငမိုး သည္ စာပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို တင္ထားျပီး ဗံုတီးသလို တီးလိုက္ေသး၏ ။ ျပီးေနာက္ျငိမ္ေနေလသည္ ။ ျငိမ္ေနျပီးမွ ေျပာ၏ ။
             “ ဒီေကာင္ ခက္ေတာ႔တာဘဲ ၊ လူေတာ႔ လူေကာင္းဘဲ ။ အရည္အခ်င္းလဲ အသင္႔သား ၊ ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္ ....”
             ဤကား သူ႔အား တစ္ဘ၀တာလံုး အေကာင္း ဟူ၍တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း ။ ငမိုး ၏ျဖဴစင္တိက်ေသာ သေဘာထားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိျပီး အံ႔အားသင္႔သြားခဲ႔ရ၏ ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ ၾကင္နာျပီး သူေျမွာ္မွန္းသလို မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ ရွဳတ္ခ်ခဲ႔ျခင္းကား မျပဳေပ ။
             ငမိုး သည္ စိတ္ထားၾကီးမားေပသည္ ။

                                                                                                     ( ၃ )
             ၁၉၂၉- ခုနွစ္ ။
             ငမိုး စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ျပီး ေသာအခါ ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းသြား၏ ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ဆိုသည္မွာ ေရနံေခ်ာင္း ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကို ဆ ိုလို၏ ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကို ေတာ္ရံု တန္ရံု ေက်ာင္းသားမ်ား သြားျပီး ပညာမသင္နိုင္၊ မိဘ ၊ ဦးေလးသားခ်င္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္နိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္နိုင္၏ ။ ငမိုး ၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစ, ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ။ ငမိုး အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းေရာက္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္ ။ ဤတြင္ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနေ၀း၍ သြား၏ ။
             ဒီလို ....ဒီလို နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရာဇ္ ပင္ကေလးသည္ ဧကရာဇ္ပင္ၾကီး ျဖစ္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အစ္ကို ၀မ္းကြဲ ၾကြက္ကဒုိး သည္ ငယ္နာမည္ေပ်ာက္၍ ဘေအးျဖစ္လာျပီး မိန္မပင္ ရေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နွာရည္တြဲေလာင္းနွင္႔ ကေလးဘ၀မွ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ကျဖစ္လာ၏ ။ ငမိုး သည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္သြားေပျပီ ။
             အဲဒီ ေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေနသူ ေလးငါးဦးရွိမည္ ။ အျခားသူမ်ားက တမူ ၊ ငမိုးက တဘာသာ ။ ကြ်န္တော္မည္သူ႔မွ် ထိခိုက္ေစလိုေသာ ေစတနာ မထားပါ ။ အခ်ိဳ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္အိမ္ျပန္လာရာတြင္ “ဘယ္ေန႔ ေရာက္မည္ ၊ ဘူတာက ၾကိဳပါ ” ဟု အိမ္သို႔ သံၾကိဳးရိုက္ထားေလ႔ ရွိၾက၏ ။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာျမိဳ႕ကေလးျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ ၊ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသံုးျပဳၾကရ၏ ။ ဘူတာနွင္႔ ျမိဳ႕စပ္ၾကားတြင္ “ယင္းဘာသာ ကြင္းညာက ရွဳလိုက္ေတာ႔ ” ဟူေသာ ဦးေၾကာ႕ေလးခ်ိဳးတြင္ ပါသည္႔ ယင္းေခ်ာင္းၾကီးက ျခားထား၏ ။ မိုးရာသီတြင္ ေရရွိ၍ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ ။ သဲမ်ားျပည္႔ေန၏ ။ သံၾကိဳးစား ရသည္႔ သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ေကာလိမ္ေက်ာင္းသားၾကီးေတြကို လွည္းယဥ္နွင္႔ သြားၾကိဳရ၏ ။လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ္႔ မေခလွ ။ နွီးေပါင္းမိုးတြင္ နံေဘး - ၀ဲယာ  နွစ္ဖက္၌ ျပဴတင္းေပါက္ပါျပီး ခန္းဆီးတပ္ထားၾက၏ ။ လွည္းေဆာင္႔ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမႊ႕ရာခင္းထား၏ ။ ႏြားတြင္ ျခဴကံုးေတြ တခြ်င္ခြ်င္နွင္႔ စိတ္ၾကီး၀င္စရာ သိပ္ေကာင္း၏ ။ ရထားက အဆင္း ျမိဳ႕ထဲအ၀င္ ၌ တစ္ေစာင္ တစ္မူးေပးရေသာ (ရန္ကုန္ေဂဇက္) အဂၤလိပ္သတင္းစာၾကီးကို လွည္းနံရံ ေျခကန္ဖတ္ရင္း လိုုက္ပါလာလွ်င္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျပန္လာျပီဟု သိၾကရ၏ ။
             ငမိုး ကား အာဂ ငမိုး ။ သူ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံၾကိဳးလဲမရိုုက္ ၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ အၾကိဳမခိုင္း ။ အိပ္ရာလိပ္နွင္႔ ေသတၱာကို လွည္းၾကံဳနွင္႔ ငါးမူးေပးျပီး တင္လႊတ္လိုက္တတ္၏ ။ ရန္ကုန္ ရထားဆိုက္ေသာ ေန႔ခင္း ( ၂ ) နာရီေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ ၊ ဖိနပ္မပါ ယင္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးလာတတ္၏ ။ ခ်ည္လံုကြင္း မီးေလာင္ေပါက္နွင္႔ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္၏ ။ ထိုကမွ ျမိဳ႕ထဲပတ္၀င္၍အိမ္သို႔သြား၏ ။ တစ္ခါတစ္ေလ စပါးေလွ႔ ေနေသာ လူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ ၀င္ထိုင္၏ ။ ေမာေမာနွင္႔ ေရေႏြးၾကမ္းနွစ္ခြက္ သံုးခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ျပီး တန္း,ထ,သြားသည္။ ေန ပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္တြင္ စာ၀ရီးငွက္ကေလးမ်ားကို ဂြေလးနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနစဥ္ ၾကံဳဘူး၏ ။ ကြ်နေတာ္တို႔က နွဳတ္ဆက္၏ ။ သူကမၾကား ၊ တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးဆုပ္ အံၾကိတ္ျပီး စကားေျပာသြားသည္ ။ ဘာေျပာတာမွန္းလဲမသိ ။ (စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘ၀တုန္းက အဲဒီ ရွဳကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏ ။ “အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာ” ဟု ေျပာရာ ငမိုး ကဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ သာ ရယ္ေလ၏ ။)
            ၁၉၃၆-ခုနွစ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုး သည္ နာမည္ထြက္လာ၏ ။ ငမိုး ကမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၀င္စား၏ ။ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳေတြတြင္ပါ၀င္ေန၏ ။ ေနရပ္ရွိ သခင္ဗဥာဏ္ ၊ ကိုသံေခ်ာင္း ၊ ကိုဘို ၊ ထြန္းရွိန္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုုက္သည္ ငမိုး လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကရင္း သတင္းေထာက္ ဘ၀ နွင္႔ နယ္အရာရွိဆိုးေတြ နွက္သူက နွက္၏ ။ သခင္လုပ္ငန္း ၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူေတြက လုပ္ၾက၏ ။ နဂါးနီ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏ ။ ငမိုး အစြဲကား ျပင္းထန္၏ ။
            ငမိုး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း ၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားပါလာေလ႔ ရွိ၏ ။ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူျပီးဖတ္၏ ။အခ်ိဳ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ေန႔ခင္း ႏြားစာေျပာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္သြားျပီးဖတ္ျပ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုး က ညလသာသာ ရြာထဲမွ ကေလးေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေ၀ေပးျပီး ဒို႔ဗမာ သီခ်င္း သင္ေပး၏ ။ ဤနည္းျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ရွိ လူငယ္တစ္ေတြမွာ ဟိုေခတ္က လူၾကီးမ်ားအေခၚအရ ၀ံသာနု ၊ ေထာင္စာကေလးေတြ ၊ သူပုန္ကေလးေတြျဖစ္ေလကုန္၏ ။
            ၃၈- ခုနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ထြန္းရွိ္န္တို႔သည္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္၏ ။ ငမိုး ေခတၱျပန္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြလွဳပ္ရွား သည္ကို သူေက်နပ္၍ေနသည္ ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုး၏ ။ ရန္ကုန္သမဂၢ သံၾကိဳးရလွ်င္ ရျခင္း ငမိုး ထံသြား၍ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏ ။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ သာသနာ႔ဟိတ စာၾကည္႔တိုက္ သို႔ လိုုက္လာ၏ ။ေန႔ခင္း ၁-နာရီခန္႔ရွိျပီ ၊ ဦးထုပ္မပါဘဲ လိုက္လာ၏ ။ ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းတြင္ စကားေျပာ၏ ။ နာရီ၀က္ခန္႔ေျပာ၍ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ေပးျပီး သူ၏ အိမ္သို႔ ေနပူၾကီးထဲ၌ပင္ ျပန္သြား၏ ။
            အံၾသဘို႔ေကာင္း၏ ။ တစ္ခါတုန္းက တစ္ေန႔-ေန႔ခင္း ျမိဳ႕လယ္ရွိ ကိုအီကြမ္း၏ တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငမုိး ေရာက္ေန၏ ။ ငမိုး ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူစည္ကား၍ေန၏ ။ အလပၸါယ္ဆရာ ကိုညိဳ ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ၾကီး ၊ ဘိန္းစား ကိုဘထြန္း ၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း ၊ ကိုစို႔ၾကီး ၊ ကိုေရေအး စေသာ ပရိသတ္မ်ားရွိ၏ ။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရား တင္ျပီး ထိုလူသိုက္နွင္႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုးအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏ ။ ကိုဘကြမ္း ၊နဘိ-ကိုလွေဖ ၊ သံေရာင္-ထြန္းရွိန္ ၊ဘိုနက္ ၊ဘေခြးနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း စုေသာက္ေနရာမွ သူ႔အသံၾကား၍ ထ,လာခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။ ငမုိး က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္နွင္႔ အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၏ ။
            ဘိန္းစား ၊ အရက္သမား ၊ ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းတြင္ မျဖတ္နိုင္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ားျဖစ္၏ ။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွလြဲ၍ တစ္ျခားဘာကိုမွ် စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက ။ သူတို႔အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိရန္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ်ေျမွာ္လင္႔ခ်က္ ထားရန္မရွိ ။
            သို႔ေသာ္ .........ငမိုး နတ္ေမာက္မွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ၌ ထိုလူတစ္စုသည္ သတင္းစာဖတ္သူကဖတ္၍ သခင္အေၾကာင္း ၊ ေက်ာင္းသားအေၾကာင္း မ်ားကို အရက္ဆိုင္ ၊ ဘိန္းခန္း ၊ ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြား၏ ။ အံ႔ဖြယ္ စည္းရံုးေရးပါတကား ။

                                                                                                  ( ၄ )
            အမ်ားသိၾကသည္႔ အတိုင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႔သြား၏ ၊ ျပန္လာ၏ ၊ ဗိုလ္ေတဇျဖစ္လာ၏ ။ အဲဒီ (ဘီအိုင္ေအ) တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡလွလွၾကီးေတြ႔ရ၏ ။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိန္းတပ္မွ တဆင္႔ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၏ တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏ ။ တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္တြင္ျဖစ္၏ ။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္ပန္းပြင္႔ နီနီရဲရဲေတြက ယခုရံုးစာေရး မမကေလးတို႔၏ နွဳတ္ခမ္းလို နီရဲ၍ေန၏ ။ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား ေစတီပုထိုး ၊ ဂူေက်ာင္း ဇရပ္တို႔ျဖင္႔ ျပည္႔နွက္ေနေသာ မႏၱေလးေတာင္တည္ရွိ၏ ။
            အခ်ိ္န္အခါကား (ဘီအိုင္ေအ) ကိုဖ်က္သိမ္း၍ (ဘီ-ဒီ-ေအ)သို႔ အေျပာင္းအလႊဲ ကာလျဖစ္၏ ။(ဘီအိုင္ေအ)တြင္ ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္မ်ားအား ၊ အခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ ေကာ္မရွင္ရာထူးေပး၍ ၊ က်န္အခ်ိဳ႕ကို မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္၏ ။ တစ္ညေနခင္း၌ ကြ်န္ေတာ္၏ အိမ္သို႔ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္ထံမွ ဆက္သားရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏ ။ တစ္ခါထဲလိုက္ခဲ႔ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏ ။ဘုမသိ ဘမသိ လံုကြင္းနွင္႔ပင္ ထ,၍လိုက္သြား၏ ။တပ္စခန္းေျမာက္နားရွိ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္အိမ္ အေပၚထပ္ ၊ အေရွ႕ဘက္ခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏ ။ ထိုအခန္းထဲ၌ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္ ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ၊ဗိုလ္မွဴးေဇယ် နွင္႔ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူးေသာ ဗိုလ္မွဴး နွစ္ဦးတို႔ စု ထိုင္ျပီး စကားေျပာေနၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား ေဖၚေဖၚေရြေရြ နွဳတ္ဆက္ၾက၏ ။ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ထိုသူတို႔နွင္႔ မတ္ဆက္ေပး၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထံုးစံအတိုင္း ျပဳံး၍ေျပာ၏ ။
             “ ခင္ဗ်ား တပ္က ထြက္မယ္ ၾကံေသးသလား ”
             “ ဟာ....ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္မွာပါ ”
             “ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါရိုက္အပိြဳင္႔မင္႔ ေပးဘို႔ စီစဥ္ထားတာဗ် ”
             ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အားနာေသာ အၾကည္႔ ၊ ၾကင္နာေသာအၾကည္႔ျဖင္႔ ၾကည္႔ေန၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိင္ကသာ စကားဆက္ေျပာ၏ ။
             “ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ႔ မျဖစ္ဖူး ။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည္႔ပါဗ်ာ ”
             ဟု  စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေပး၏ ။ မင္နီနွင္႔ေရးထား၏ ။ စာ၏ ဆိုလိုရင္းမွာ “ နတ္ေမာက္မွ လာေသာ သခင္ဘုန္းေက်ာ္ ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ရွိသည္ ။ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိမ္းတပ္ထဲပါသြားသည္ ။ သူ႔ကိုရွာပါ ။ တိုက္ရိုက္ရာထူး စာရင္းတြင္မထည္႔နွင္႔ ” ဟူသတည္း ။ ေအာက္တြင္ ( ဗိုလ္ေတဇ ) ဟုလက္မွတ္ထိုးထား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က စာရြက္ကို ေခါက္၍ ျပန္ေပးလိုက္၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္သည္ စာရြက္ကို ျပန္ယူရင္း ေမး၏ ။
             “ ဘယ္လို သေဘာရသလဲ ”
             “သူ႔ စာအတိုင္းေပါ႔ ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ တပ္ထဲ ဆက္ပါမွာဘဲ ”
             ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ၀မ္းသာအားရ လက္ဆြဲနွဳတ္ဆက္၏ ။ အားလံုးက လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္ ။ ဒီေနရာ၌ ငမိုး ၏ စာသည္ တိုတိုနွင္႔ထိသည္ ။ တစ္ျမိဳ႕ထဲသားခ်င္း ၊ လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္နွာသာမေပး ။ တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚအခြင္႔အေရး မေပး၍ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မဆိုး ။ ငမိုး ၏ ဓတ္ေၾကာကိုသိျပီးျဖစ္၏ ။ အေမစု၏ လယ္ေပါင္ ၊ ယာေပါင္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူ၍ မီးရွိဳ႕ခဲ႔ေသာ ငမိုး ။ အေမ႔ ပစၥည္းေတာင္မွ လမ္းမက်ဘူး ထင္လွ်င္ လမ္းက်ေအာင္ ဇြတ္လုတ္တဲ႔ ငမိုး ၊ ငမုိး တြင္မ်က္နွာစိမ္း ၊ မ်က္နွာက်က္ ဟူ၍ ခြဲျခားျခင္း မရွိ ။ တည္႔မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏ ။
             ေမာင္မင္းၾကီးသားက တည္႔မတ္ပါ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ကား မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၉-လ လံုးလံုးဂ်ပန္၏ ပါးအရိုက္ခံ၍ ပဲပင္ေပါက္ ေရလံုျပဳတ္ကို စားကာ စစ္ပညာသင္ခဲ႔ရ၏ ။ ဒူးနွင္႔တေတာင္ဆစ္တို႔မွာ ကြ်ဲပခံုးထေန၏ ။ မခ်ိမဆံ႔ပင္ပန္း၍ လွလွၾကီးဒုကၡေတြ႔ခဲ႔ရ၏ ။
             တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္၍ သူ႔ထံ သြားေတြ႔၏ ။ မႏၱေလးတြင္ ဖတ္ခဲ႔ရေသာ စာနီရဲ အေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ငမိုး ကမ်က္လံုးေစာင္း၍ၾကည္႔၏ ။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခြန္းျခင္းေျပာျပ၏ ။
             “ မင္းကို တိုက္ရိုက္ေပးရင္ ဘ၀င္ ျမင္႔သြားမွာစိုးလို႔ကြ ။ ေက်ာင္းတက္ျပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ႔ ဘယ္သူက ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး”
             ကြ်န္ေတာ္႔မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြား တက္ရ၍ ရရွိခဲ႔ေသာ ဒူးက အမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႔အသာ ပြတ္ေန၏ ။ သူ႔ကိုျပန္မေျပာရဲ ။         ။

                                                                                                     ( ၅ )
            မဂၤလာဒံု စစ္ေက်ာင္းမွ ဆင္းျပီး ၂-နွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး ထံေရာက္သြား၏ ။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ အျဖစ္ေနရ၏ ။ သူနွင္႔ေတာ္လွန္ေရး မထြက္မီ ၃-ရက္ခန္႔အလိုအထိ အတူေနခဲ႔ရ၏ ။ ေတာ္လွန္ေရးအျပီး ကြ်န္ေတာ္႔အား နိုင္ငံျခားလႊႊတ္ရန္ အစီအစဥ္မ်ားအတြက္ ျမဴနီစီပယ္ စာရင္းကိုင္ခ်ဳပ္ေဟာင္း (ဗိုလ္မွဴးေထြးေမာင္) ကို တာ၀န္ေပးထား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလည္း ေျပာထား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က မေန ၊ နိုင္ငံေရးထဲ ၀ဲလည္ရန္ တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားနွင္႔ ေဆြးေႏြးျပီး နတ္ေမာက္သို႔ျပန္သြား၏ ။ ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အား “ ငါ ” ကိုင္၍ ၾကမ္း၀ါးသည္ ဟူ၏ ။
ရန္ကုန္သို႔ လာရင္း သူ႔ထံသြား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား အစဦးတြင္ စိတ္ဆိုးလြန္း၍ စကားမေျပာ ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူစိတ္ေျပသြားသည္ ။
           ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔၀ါဒကို နာခံကာ ျမိဳ႕မွ ေန၍ ေဆာင္ရြက္ေပး၏ ။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏ ။ သူ႔ထံတြင္ လာေနရန္ အတန္တန္ေခၚ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္း၏ ။ ေနာက္ဆံုး (အေမစု) ကၾကား၀င္ ျဖန္၏ ။ “ ကဲ ...မင္း ခဏေခၚခ်င္လဲ ေခၚသြား ၊ ျမိဳ႕မွာ ေကာင္ကေလးမရွိမျဖစ္ဘူး ။ တစ္လ နွစ္လေနပီး ျပန္ပို႔ ” နွင္႔ နိဌိတံၾက၏ ။ သူနွင္႔ ရန္ကုနု္လိုုက္လာရျပန္၏ ။ အတူေနရမည္ဟု ဇြတ္ၾကမ္းေမာင္းေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ...အင္းလဲမလွဳပ္ ၊ အဲလဲမလွဳပ္ ၊သူ ေတာင္ငူသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နတ္ေမာက္သို႔ ျပန္၍ လစ္လာခဲ႔၏ ။ ျမိဳ႕က လူၾကီးေတြက ပူပန္ၾက၏ ။ “အမယ္ေလးဗ်ာ ....မပူၾကစမ္းပါနဲ႔ ။ သူ႔မွာ ေစာင္႔ေရွာက္မဲ႔လူေတြ တပံုၾကီးရွိပါတယ္ ။ ဘာမွလဲ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေျပာရ၏ ။
            သို႔ေသာ္   ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-လ မၾကာခင္ ငမိုး ေသနတ္ပစ္ခံရေလသည္ ။ အရပ္က လူၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆဲၾက ၊ ဆူၾက၏ ။
            “ မင္းေျပာတဲ႔ တစ္ပံုၾကီး ဆိုတာ ဘယ္မွာလည္းဟ -ေခြးမသားေလးရ ” ဟု ငိုရင္း ဆဲၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုင္မွိဳင္ ရံုက လြဲ၍ ဘာမွ်မၾကံတတ္ ။ ငိုတဲ႔လူေတြက ငို ၾက ၊ ၀မ္းသာတဲ႔လူကလဲ ၀မ္းသာ ၊ ေနာက္ဆံုး ငမိုး ခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရရွာ၏ ။ သူ အာဇာနည္ကုန္းေရာက္တာ ၉-နွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္သည္ ။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက ( ငမိုး )ေသျပီေျပာၾကသည္ ။ အမွန္ကား ငမိုး မေသေသးပါ ။ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသး၏ ။

                                                                                                      ( ၆ )
            ကို ငမိုး ကစီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွ ေန၍ စကားေျပာသည္ ။
            “ မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ ”
            “ ေပါင္းေဟာင္း ၊ သင္းေဟာင္း ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက ေခၚလို႔ လာခဲ႔တာဘဲ ၊ တပ္မေတာ္ သမိုင္း ေရးရမယ္ ေျပာတာဘဲ ”
            “ဘာ .....မင္းတို႔က ေရးမယ္ ....”
            “ ဟုတ္ပါတယ္ ...ေရးၾကမယ္ ....၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မေရး ၊ ဘယ္သူက လာေရးမွာလဲ ”
            “ ေအး ......ေရးေတာ႔ေရးေပါ႔ ၊ ငါ တစ္သက္လံုး လုပ္လာခဲ႔တာကို မင္းတို႔က , ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မ်ားေတာ႔ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္, ဗိိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ ဆိုျပီး ငါ႔နံမယ္ ေရာင္းစားေနရင္ မေကာင္းဘူး ”
            “ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ေရာင္းမစားခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ ၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး ...”
            “ ေဟာ ....မင္းစကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဆိုတာ ပါလာတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မေရာင္း ၊ တစ္ျခား လူေတြက ေတာ႔ ေရာင္းစားသလိုပဲ ေျပာစမ္း ၊ ဘသူေတြက ေရာင္းစားသလဲ ”
            “ကို ငမိုး သည္ ေဒါသတၾကီး ၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရို မ်က္နွာျပင္ကို လက္သီးနွင္႔ထု၏ ။ ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာ အရာကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကြ်န္ေတာ္႔စကားနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏ ။ ေၾသာ ....ကို ငမိုး- ကို ငမိုး ၊ ေလာကၾကီးထဲ မဲမဲ ျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို သူမသိ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲ ဖြင္႔ေျပာခ်င္ပါသည္ ကို ငမိုး ။ ဒါေပမသည္႔ မေျပာရဲပါ ။
            “ ေဟ႔ ေကာင္ .....ငါ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား ...”
            “ ၾကားပါတယ္ ၊ ဒါေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ္႔ကို သနားရင္ ဒါေတာ႔မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ ....”
            “ ငါ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ ....ျမန္ျမန္ေျဖစမ္း ”
            ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္ ။ ဒီ႔အျပင္ မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေနရသူလည္းျဖစ္သည္ ။ မေျဖလဲခက္ ၊ ေျဖလဲခက္ ။ ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္ လုပ္လို႔ဟန္ပံုမရ ။ နီးစပ္ရာ ေတြကို သူခိုး ေသေဖာ္ညွိျပီးမွ ေျဖမည္ ။၏
            “ ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ႔ရေတာ႔ သိပ္ျပီး မသိပါဘူး ၊ ရန္ကုန္မွာ အျမဲေနတဲ႔ ဆရာဇ၀န တို႔ ၊ ဆရာ ေမာင္ထင္တို႔ ၊ ျမန္မာ႔အလင္းက သာကဒိုး တို႔က ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ ပိုျပီး သိပါတယ္ ။ သူတို႔ကို ေမးပါ ။ သူတို႔ေျဖပါလိမ္႔မယ္ ”
            “ ဒါျဖင္႔ ဒီလူေတြ ေျပာလိုက္ ၊ ငါ႔နံမယ္ ဘသူေတြေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ငါ႔ဆီလာေျပာလွည္႔လို႔ ”
            “ ဟုတ္ကဲ႕ ....ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္ ”
            ကဲ ....ဆရာတို႔ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ႔အတိုင္းဘဲ ၊ ၾကည္႔သာေျပာၾကေပေတာ႔ ။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ေျဖျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ျပီးေျဖမည္ ။
            “ ငါ သဲ႔သဲ႔ သတင္းၾကားပါတယ္ ။ မင္းက ငါ႔အထုပၸတၱိ ေရးတယ္ဆို ”
            “ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး ၊ ဗိုလ္မွဴး ဘိုရယ္ ၊ ကိုေမေအာင္ရယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေရးတာ ။ စုထုတ္တာပါ ။ တစ္ျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါ,ပါတယ္ ။
            “ ေအး ...အိႏိၵယမွာ ဂႏၵီေသျပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီအထုပၸတၱိိ ထြက္လာတာဘဲ ။ ခ်ီးမြမ္းသကြာ ”
            “ အခ်ီးမြမ္း မေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး ။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ အေငါက္အငမ္း ၊ အၾကမ္းအေမာင္းေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ႔ရတာေတြကိုသာ ခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီ မွန္ဘီရိုကြဲလိမ္႔ဦးမည္ ထင္သည္ ။ ဒါေတာင္မွ ....အထုပၸတၱိ ဆိုလို႔သာ အထုပၸတၱိ လိုက္ရတာ ...မိုးၾကိဳးပစ္ ၾကိမ္ေျပာရမဲ႔ အထုပၸတၱိပါ ။ ဒါကေလး ေရးတုန္းက အျဖစ္ေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဘက္ေတြဆီ သြားေမး ၊ မွတ္တမ္းကေလးတင္တာေတာင္မွ ခင္ဗ်ားလူေတြက ဘာေျပာတယ္ ထင္သလဲ ၊ “ မင္းဘဲ မေမာမပန္း ဒုကၡရွာလို႔ ”ဟု ေငါက္လႊတ္လိုက္တာေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ အဲဒီလို ေစတနာထားၾကမွ “ ေအာ္ ....ငါလဲ မိုက္လို႔ လုပ္မိသကိုး ” လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်ျပီး ပထမ တြဲနဲ႔ဘဲ ဘရိတ္အုပ္ထားရတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး ။ ေျပာျပခ်င္တယ္ ကိုငမိုး ။ ဒါေပမဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲက မထြက္ဖူး ”
            “ ဒါထက္ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္ သြားေနသလဲ ”
            “ ခင္ဗ်ား လူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ႔ ...ကြန္ျမဴနစ္လဲ ပါသဗ် ”
            “ ကြန္ျမဴနစ္ကို အသာထား ။ ငါ႔ေကာင္ေတြ ကိုသာ ငါေမးေနတာ ”
            “ ေတာ ခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ ”
            “ အင္း ...ဒုကၡဘဲ ၊ ငါ အစကထဲက ျမင္သားဘဲ ။ စတုတၳအၾကိမ္ ညီလာခံမွာ ငါဘာေျပာခဲ႔တုန္း ။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႔ပါ ၊ ညီညႊတ္ပါ ။ မညီညြတ္ရင္ နွစ္ဖက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာခဲ႔သား ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲကြ ....”
            “ ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲ စိတ္ညစ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ ။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားစာေရးဆရာ လုပ္မယ္ဆို ။ ဘာလို႔ ဒါေတြ တဖြဖြ ေမးေနရတာလဲ ”
            “ စာေရးဆရာလဲ လူထဲက လူပဲကြ ။ ကိုယ္႔နိုင္ငံအေၾကာင္းေတာ႔ အနည္းဆံုး ေလ့လာထားရမေပါ႔ ။ ေအးပါ ...မင္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆို ငါမေမးေတာ႔ပါဘူး ။ ငါ႔ အထုပၸတၱိ ကိုမင္း ဆက္မေရးေတာ႔ဘူးလား ”
            “ အေျခအေနက မေပးဘူးဗ်ာ ၊ ဒါေပမယ္႔ ( ေအာင္ဆန္း၀ါဒ ) ဆိုျပီး စာတစ္အုပ္ေရးမလို႔ေတာ႔ စိတ္ကူးထားတာဘဲဗ် ”
            “ ေကာင္း သားဘဲ ၊ ဂႏၵီ ၀ါဒ စာအုပ္လိုေပါ႔ ”
            “ ဟုတ္ပါတယ္ ”
            “ ကဲ ....ငါသြားေတာ႔မယ္ ၊ မင္းလဲ သတိထားေနကြ ၊ ငါ ရွိတုန္းကလို မိုက္ကန္းကန္းမလုပ္နဲ႔ ၊ ဒါဘဲ သြားမယ္ ”
            သြားမယ္႔သြားေတာ႔လဲ ကိုမိုး အသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရ ။ လူကိုပင္ မျမင္လိုက္ေပ ။ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ မ်ားလည္း တစ္စ,တစ္စလြင္႔၍ သြား၏ ။ ျပခန္းမွန္ဘီရိုမ်ားအတြင္းရွိ ကိုမိုး ၏ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အတိုအစကေလးမ်ားလည္း ၀မ္းနည္းေသာ အသြင္ျဖင္႔ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ၾကေလသည္ ။
            ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုမိုး ေသ ,မေသ စဥ္းစား၍ေန၏ ။ မံသစကၡဳ တြင္ကား လူေတြက ေသျပီးေျပာသည္ ။ ဥာဏစကၡဳတြင္ကား ကိုမိုး၏၀ါဒ ၊ ကိုမိုး၏ စကားေတြ တည္ရစ္သမွ် ၊ တည္ထြန္း၍ေနသမွ် ၊ ကိုမိုး တစ္ကယ္မေသနိုင္ပါတကား ။
             ကိုမိုးကို ခ်စ္သူ ၊ ရိုေသသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသည္ ။ အဘယ္သူသည္ ကိုမိုးအား ဆက္လက္ အသက္သြင္းမည္နည္း ။ ကြ်န္ေတာ္တိုပ ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကဦးစို႔ ။

                                     ျမ၀တီမဂၢဇင္း အတြဲ ( ၅ ) အမွတ္ ( ၉ ) ၁၉၅၇ - ဇူလိုင္လ ။ နတ္ေမာက္-ဘုန္းေက်ာ္ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါးမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္ ။

အပ်ံသင္စ ငွက္ငယ္ေလး

အေမြးကမစုံ
ေတာင္ပံ တစ္စုံ အားမာန္ျပဳပါလုိ႔
ဘယ္ေလအဟုန္မွာ ျဖစ္ပါေစ
အတင္းထုိးလုိ႔ ပ်ံသန္းမယ္ပ

သုိ႔ေပေသာ္လည္း

အေမြးက မစုံ
ေလစုံမွာ ေမ်ာပါခ်
ေျခအစုံကုိ အတင္းခ်ကာျဖင့္
က်ခဲ့ရေလျပီ..

သုိ႔ေပေသာ္လည္း

ငါ့အားမာန္ဘယ္မေလ်ာ့
မေသခင္ဒီခနမွာေတာ့
ၾကိဳးစားလုိ႔ ပ်ံသန္းမယ္..



ပုိင္စုိးဦး

( ဆယ္တန္းနွစ္တုန္းက ေရးခဲ့ဘူးတဲ့က ဗ်ာေလး စိတ္ကူးထဲျပန္ေပၚလာလုိ႔ ျပန္ခ်ေရးလုိက္တာပါ..)

ေကာ္ဖီခါးခါး

အစုိးမရတဲ့ မင္းစိတ္
အစုိးမရတဲ့ မင္းအျပဳံးေတြနဲ႔
အစုိးမရခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔အခ်စ္ေတြကလည္း
အစုိးမရတဲ့ မင္းမာနေတြေၾကာင့္
တုိးတိတ္ခဲ့ရေလျပီ။
ရုိးသားမ႔ူမရွိခဲ့တဲ့ မင္းစိတ္ေတြနဲ႔
ရုိးသားမူ႔မရွိခဲ့တဲ့ မင္းစကားသံေတြၾကားမွာ
ရုိးသားမူ႔ဆုိတဲ့  စကားေတြအထပ္ထပ္ေနွာျပီး
ရုိးသားမူ႔မရွိတဲ့ မင္းမာယာေတြေၾကာင့္
မသိမသာေလးနဲ႔ ငါက်ရွဳံးခဲ့ရျပီ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ပါေစ ခ်စ္ခဲ့လုိ႔
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ပါေစ ငါက်ရွုံးခဲ့ရမယ္ဆုိလည္း
ဘယ္လုိဘာအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာနဲ႔
ဘယ္လုိပဲ  ငါ့ကုိထားခဲ့ထားခဲ့
ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေနခဲ့မွာပါ။
ဒီလုိအခ်ိန္ ဒီလုိေနရာမွာ
ဒီလုိ အေတြး ဒီလုိ အေဆြးေတြနဲ႔
ဒီအလြမ္းေတြကုိ ဒီလုိကဗ်ာေတြသီျပီး
ဒီလူတစ္ေယာက္ ဒီလုိပူေဆြးေနခဲ့တာကုိ
မင္းတစ္ေယာက္ေက်နပ္နုိင္ပါေစ။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သတိရမိလုိ႔
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အမွတ္ရမိလုိ႔
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ စာနာတတ္သြားလုိ႔
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မင္းငါ့ကုိလြမ္းမိမယ္ဆုိရင္လည္း
တုိးတိတ္စြာနဲ႔ ပဲ အေ၀းကုိထုတ္ျပစ္လုိက္နုိင္ပါေစကြယ္...
အစုိးမရဘူးဆုိတဲ့ ေလာကအလယ္မွာ
ရုိးသားစြာနဲ႔ မင္းတစ္ေယာက္ကုိ
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ပါေစ ငါခ်စ္ခဲ့တဲ့အတြက္
ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ငါ လြမ္းခဲ့တာကုိေကာ
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာလည္း လြမ္းေနမိဦးမယ္ဆုိတာပါ
မင္းတစ္ေယာက္မသိပါေစနဲ႔ကြယ္.............ပုိင္စုိးဦး(23/6/2011)

သူမေရ

သူမေရ
နင့္အတြက္ င့ါနုလုံးသားကုိ ညစ္ထုတ္
ရလာတဲ့ ေသြးစက္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာကုိ အသက္သြင္း
ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာေတာ့ ငါ့ကဗ်ာေတြက
နင့္ဆီကုိ အေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ပ်ံသန္းလာေလရဲ႔
သူမေရ
နင့္တြက္ေတာ့ င့ါနုလုံးသား ေသြးေတြက ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့
ဒီကဗ်ာ ေတြက နင့္အတြက္ေတာ့ အသက္မဲ့ေနမယ္ထင္ပါရဲ႔
ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာေတာ့ အေတာင္ကုိ ျဖတ္
ေခ်ာင္ကုိကပ္ျပီး ထုတ္သိမ္းခဲ့ျပီမလား
သူမေရ
နင့္အတြက္ ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ အရင္းျပဳ
ရလာတဲ့ အလြမ္းေတြကုိ စာ သီ
ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာေတာ့ စာလုံးလွလွေလးေတြက
နင့္ဆီကုိ အေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ပ်ံသန္းလာေလရဲ႔

သူမေရ
နင့္တြက္ေတာ့ ငါ့ရင္ဘတ္က လာတဲ့
ဒီအလြမ္းစာေတြက အသက္မဲ့ေနမယ္ထင္ပါရဲ႔
ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာေတာ့ စာအိပ္ကုိစုတ္ဖ်ဲ
အစုတ္အပ်ဲလုိ သေဘာပုိက္ျပီး အမွဳိက္ပုံးထဲ ထည့္လုိက္ျပီမလား။

သူမေရ
ငါ့ကဗ်ာေတြအတြက္လည္း နင့္ဆီမွာ
ပ်ံသန္းစရာ ေကာင္းကင္ မရွိ။
င့ါအလြမ္းေတြအတြက္လည္း နင့္ဆီမွာ
ေျဖသိမ့္စရာ ရင္ခြင္ မရွိ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
သူမေရ
နင့္အတြက္ ငါ့ရင္ခြင္ကုိ ဓါးနဲ႔လွီး က်လာတဲ့
ငါ့နုလုံးသားကုိ ပါဆယ္ထုတ္
နင့္အတြက္ လက္ဖဲြ႔အျဖစ္ ထားခဲ့လုိက္ပါတယ္
တခ်ိန္က် နင္အသုံး၀င္မွာပါ...
"ဂြတ္ဘုိင္"

ပုိင္စုိးဦး(28/6/2011)

ေလာက သဘာ၀

အခ်ိန္ပဲလုိေနတာလား

လူေတြပဲ ပုိေနၾကတာလားေတာ့မသိ

ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ စုိေနတုန္းပ။ဲ

ေနရာပဲ မွားေနတာလား

ေစတနာပဲ မ်ားမိလုိ႔လားေတာ့ မသိ

ေ၀ဒနာေတြကေတာ့ မ်ားေနရတုန္းပဲ။

ပုိင္စုိးဦး(29/6/2011)

ခ်ည္တုိင္ေဟာင္း

ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့

ရင္ထဲကအလြမ္းရထားေတြလည္း

ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ဘူတာမွာ

ဘယ္လုိလူေတြၾကိဳေနမလည္း

ဘယ္ဘူတာပဲ ဆုိက္ဆုိက္

အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့

ဘူတာ အေဟာင္းတစ္ခုမွာ

နားခုိရမွာပါပဲကြာ။

ခ်ည္တိုင္လြတ္တဲ့

ငါ့ရင္ကအလြမ္းေတြလည္း

ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္တုိင္မွာ

ဘယ္လုိ လူေတြက လာခ်ည္ေႏွာင္ေပးမလည္း

ေနညုိရင္ေတာ့

ငါ့သခင္က

ျပန္လာ ခ်ည္ေပးသြားမွာပါ။

အလြမ္းဆုိတာ

ေ၀ဒနာ တစ္မ်ဳိးဆုိရင္

ငါ့အတြက္ အိပ္ပ်က္ညေတြမွာ

ထထေဖာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါကလည္း

ထုိထုိ ထုိ ေသာေရာဂါ မ်ဳိးပဲျဖစ္ေလမည္။

အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့

ဇီ၀က ျပန္ေပၚလာမွာပါ။

*-ငါတုိ႔က ျမန္မာ-*

 ငါတုိ႔က ျမန္မာ။

ငါတုိ႔ အဘုိးလည္းျမန္မာ ပဲ
ငါတုိ႔အဖြားလည္းျမန္မာ ပဲ
....ရဲရဲ ေတာက္ ေၾကြးေၾကာ္ရဲတယ္..
ငါတုိ႔က ျမန္မာ။

ငါတုိ႔ အဘိုးေသြးလည္းရဲခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ အဖြားေသြးလည္းရဲခဲ့တယ္.
ငါတုိ႔ေသြးေတြလည္းရဲ ရမယ္..
ငါတုိ႔က ျမန္မာ။

ငါတုိ႔ကုိငါတုိ႔ ျမန္မာ ဆုိတာ ကုိဂုဏ္ယူတယ္
ငါတုိ႔အဘုိးအတြက္လည္းဂုဏ္ယူခဲ့တယ္ ငါတုိ႔အဘြားအတြက္လည္း ဂုဏ္ယူတယ္
ငါတုိ႔က ျမန္မာ။

ငါတုိ႔ ေျမကုိ ငါတုိ႔ခ်စ္တယ္
ငါတုိ႔ အဘုိးလည္းခ်စ္တယ္
ငါတုိ႔ဖြားလည္းခ်စ္ခဲ့တယ္
ငါတုိ႔က ျမန္မာ။

ငါတုိ႔ဘုိးနဲ႔ အဘြားလည္း စည္းလုံးခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ ညီကုိ ေမာင္နွေတြလည္းစည္းလုံးရမယ္
ငါတုိ႔ သားသမီးေတြလည္းစည္းလုံးဖုိ႔ေျပာ ခဲ့ရမယ္..
ငါတုိ႔က ျမန္မာ..ေတြပါပဲ.။

ျမန္မာ ဟာ ကမာၻမွာ မထင္ေပၚေနေပမယ့္
ငါတုိ႔အဘုိးေတြလည္း သူ႔ကၽြန္က ေနတုိက္ယူခဲ့တယ္
ငါတုိ႔ ေသြးေတြနဲ႔လည္း ငါတုိ႔ ေျမကုိ ကာကြယ္ခဲ့တယ္
ငါတုိ႔သားေတြကုိလည္း ငါတုိ႔ေျမကုိ ကာကြယ္ခုိင္းခဲ့ရမယ္..
ငါတုိ႔က ျမန္မာ ေတြပါပဲ..။

ကမာၻမွာ ျမန္မာေဟ့လိ႔ု မေၾကြးေၾကာ္နုိင္ေသးေပမယ့္
ငါတုိ႔ေသြးဘယ္ေလာက္ရဲတယ္ဆုိတာ ၊
ဂ်ပန္ အသိ အဂၤလိပ္ အသိ..
ေဘးနားက ယိုးဒယားကေတာ့ ငါတုိ႔ေသြးကုိ လန္႔ေနတုန္းပါပဲ..
ငါတုိ႔ က ျမန္မာ ပါ..
ငါတုိကုိယ္ငါတုိ႔ ဂုဏ္ယူနုိင္ပါတယ္..။
ပုိင္စုိးဦး

*-သူတုိ႔နွင့္က်ေနာ္-*

ေမာ္စကုိ-ရန္ကုန္

ရန္ကုန္-မေကြး

မေကြး-အေမ့အိမ္
 
အေမ့အိမ္မွာေနတဲ့ အေမ့ဆီသုိ႔။
 
သံေယာဇဥ္-အခ်စ္တစ္ခု
 
အတၱ-အမုန္း
 
ျပတ္သားမူတစ္ခုရဲ႔

အလြမ္းေ၀ဒနာေတြအတြက္
 
ေ၀းကြာမူ႔တုိင္းအတြက္
 
သက္ေရာက္တန္ျပန္နီယာမ တရားက
 
အလြမ္း၊အေဆြးတဲ့လား
 
မတရားလုိက္ပါဘိ..။





ပုိင္စုိးဦး

က်ေနာ္ နွင့္ နတ္စိမ္းမ်ား(1)

က်ေနာ္ ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေပါ့..
က်ေနာ္ဆုိတဲ့ ငတိကလည္း နတ္ တုိ႔ သရဲ တေစၦတုိ႔ ဆုိရင္ သိပ္ မယုံခ်င္ဘူး။ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔ က လူ ဆုိတဲ့ သတၱ၀ါထက္ နိမ့္တယ္ ။ ငါတုိ႔ ထက္ နိမ့္တယ္ လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္တဲ့ ေကာင္။
သရဲ တေစၦ ကေတာ့ အခုအထိကုိ တခါမွ မေတြ႔ဘူးဘူး။ တမင္ တကာ ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ည ၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ေတြမွာလည္း သရဲ တေစၦ ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာေတြ၊ ေနာက္ ေျမ ပုံအေလာင္းေတြေပၚလည္း ေက်ာ္ခြျပီး ည အခ်ိန္မေတာ္ သြားခဲ့ဘူးတာပဲ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။
နတ္နဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္ ထိပ္တုိက္ေတြ႔တာလား
ဒါမွ မဟုတ္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ႔ ေပါ့ဆ မူ႔ေၾကာင့္ လားဆုိတာ ကို အခုအထိ မေတြးခဲ့နုိင္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ က်ေနာ့္တုိ႔ကုိ ေျခာက္ လွန္တယ္ဆုိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔က စျပီးေစာ္ကားမိလုိ႔လုိပဲ သတ္မွတ္တယ္..အျဖစ္အပ်က္က ဒီလုိဗ် (ကုိယ္ေတြ႔ေလးပါ)
အခ်ိန္က ေက်ာင္းဆင္းခါစ ေရွ႔ တန္း တစ္ေနရာမွာေပါ့..
က်ေနာ္ လမ္းကင္း နဲ႔ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ တပ္က စခန္း တစ္ခု မွာ ခနအနားေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့၊
အဲ့မွာ က်ေနာ္ စခန္းထဲ ခန၀င္မယ္အလုပ္မွာ နတ္ကြန္း တစ္ခု စေတြ႔ေကာ ..နတ္ကြန္းမွာက ငွက္ေပ်ာသီးေတြက မွည့္ျပီး အုန္းသီးဆုိ ေျခာက္ေနျပီ ..အင္း စြံ ျပီး စားလုိက္မယ္ဆုိျပီး က်ေနာ္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီ ၊ ေတာင္းပန္ေပါ့(နတ္ကြန္းငွက္ေပ်ာသီး စြံ ျပီး စားေကာင္းမစားေကာင္းလည္း မသိပါဘူး၊ က်ေနာ္က အညာ သား အိမ္မွာ ဆုိ သာသနာ ပဲြက လဲြျပီး ဘာ ပဲြမွ မထုိးဘူး ၊သာသနာ ပဲြကေတာ့ စြံစားေကာင္းတယ္ ထင္တာပဲ..ဟီးဟီး)
အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့" စြံ ပါ အရွင္ ကုိးျမိဳ႔ ရွင္ေပါ့"
အဲ့လုိနဲ႔ စြံလာလုိက္တယ္ဆုိပါေတာ့ ..က်ေနာ္ တပ္စု က ရဲေဘာ္ေတြရယ္ ေနာက္ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ကယ္နဲ႔ အတူတူ ငွက္ေပ်ာ္သီးေလး စားျပီး တဲ ထဲမွာ ခန နားေနခ်ိန္မွာ ပဲ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပါပဲ ။
ေတာမီး တစ္ခု က က်ေနာ္ တုိ႔ တဲ ေခါင္ ေပၚ ကူးလာ တာ အံ့ၾသ မိလုိက္တာပဲ။
ေတာမီး ဟုိဘက္နဲ႔ ဒီဘက္က အနည္းဆုံး ကုိက္ 50 ေလာက္ေတာ့ ကြာမယ္ ထင္တာပဲ..ဒါေပမယ့္ ေလထဲမွာ မီး ခဲပါျပီး တဲ ေခါင္းေပၚက ဓနီးေပၚ က်တာပဲ လို႔ က်ေနာ္ ကေတာ့ သတ္မွတ္ျပီး ခက္ ေပါ့ေပါ့ပဲ ေနလုိက္တယ္။
အဲ့ ေနာက္မွာ ေတာ့ ထပ္ေတြျပန္ေကာ ဗ်ာ...
က်ေနာ္ က အရာရွိရိပ္သာ မွာ ဖေရာင္းတုိင္ေလးထြန္း ျပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလး ဖတ္ျပီး ေနေနတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္က ဘယ္လုိ ဖေယာင္းတုိင္က လဲ ျပီး အိပ္ယာခင္းေလာင္ သြားလည္း မသိလုိက္ဘူး ထုိ႔အတူ ပဲ ၊
စခန္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ အေနာင္ ေတာ္ၾကီးလည္း အိပ္ယာ ခင္း ေလာင္သြားတယ္ ေျပာတယ္..သူကေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာ ကင္ပါ ပါသြားတယ္တဲ့ နွစ္ေယာက္လုံးက ငေပ်ာ သီးစားတဲ့ လူေတြပါပဲ ဟီးဟီး..ကဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားမရတာ ကေတာ့ က်ေနာ္ တုိ႔ ေပါ့ေလ်ာ့ လုိ႔လား ဒါမွ မဟုတ္ မၾကိဳက္ ေၾကာင္း သူတုိ႔ ျပခ်င္တာလား ဆုိတာ ။ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ..က်ေနာ္ အဲ့နတ္ကြန္းဆီ ျပန္သြားခဲ့တယ္..က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေပါ့.က်ေနာ္ လည္း မေစာ္ကားေတာ့ ဘူး..က်ေနာ္ ကုိလည္း အေနွာက္အယွက္ မေပးပါနဲ႔ေတာ့ေပါ့..